De waardevolle betrokkenheid van naasten: Gerdriks vader vond zichzelf opnieuw uit

Wat ga je doen?

Zijn vader stond niet direct te springen om naar De Lunette te verhuizen, vertelt Gerdrik: "Eerlijk gezegd gaf ik er in het begin geen cent voor. Ik wist inmiddels echter hoe ik met hem om moest gaan en hoe ik hem in beweging kon krijgen. Ik vertelde hem dat ik niet voor zijn welzijn kon zorgen en dat hij daar zelf verantwoordelijk voor was. Ik hield hem ook negatieve perspectieven voor over wat er zou gebeuren als hij in Eefde zou blijven wonen. Toen zei hij zelf: ‘Dat wil ik niet!’ Ik gaf hem de keuze: wat ga je doen? Wil je hier verpieteren of wil je naar De Lunette verhuizen en daar een nieuw sociaal leven opbouwen? Hij koos voor het laatste."

Een nieuw hoofdstuk

Gerdriks vader moest in het begin erg wennen, maar vond gaandeweg gelijkgestemden en bouwde veel goede contacten op. Hij was een actieve bewoner die onder meer deelnam aan de schilderclub, lid was van de bewoners adviesraad en spelletjes organiseerde. Gerdrik: "Het is net wat je er zelf van maakt. Die verantwoordelijkheid ligt bij de cliënten zelf. Mijn vader heeft zichzelf mede door zijn karakter en veerkracht opnieuw uitgevonden op De Lunette." Ook toen zijn vader op De Lunette woonde, bleef Gerdrik hem stimuleren en coachen om zelf de regie te pakken: "Toen hij nieuwe kleren nodig had, vroeg hij me of ik met hem wilde gaan winkelen in Twello. ‘Ben je Zutphen al eens in geweest?’ vroeg ik hem. ‘Ga daar eerst maar eens kijken. De winkel heeft brede deuren waar je met je scootmobiel doorheen kan’. Hij is op pad gegaan en kwam terug met nieuwe kleding."

Zelf blijven doen wat kan

Gerdrik ziet dat ouderen verzorging nodig hebben, maar ook nog veel zelf kunnen. Er hoeft niet te veel uit handen te worden genomen. Zo was zijn vader ook nog heel lang bereid zelf insuline te spuiten. Gerdrik: "Er wordt vanuit de maatschappij soms geklaagd over de verzorging en begeleiding. Mensen zien vooral wat er niet is, maar er is ook heel veel wel. Ik heb de zorg wel zien verschralen door nieuwe regels en er zijn veel vrijwilligers verdwenen, maar cliënten kunnen bijvoorbeeld ook zelf naar de broodkar gaan. Het duurt misschien lang, maar ze hebben ook alle tijd. Ik zie het zo: het zijn mensen met een krakkemikkig lijf en een hoge leeftijd, maar vanbinnen zit nog steeds de jonge ziel van de jongens en meisjes die zij ooit waren. Ik wil ze niet afdoen als oud en seniel, maar serieus nemen, hen zien voor de mens die zij zijn en die jonge ziel aanspreken."

Zijn laatste thuis

Eind vorig jaar overleed Gerdriks vader. Samen met zijn zus regelde Gerdrik dat cliënten en medewerkers van de Olypoort en De Lunette afscheid van hem konden nemen. Volgens Gerdrik vanzelfsprekend wanneer je met elkaar samenleeft op een afdeling als de Olypoort: "We zijn uitgegaan van zijn laatste woonplek en dat was op De Lunette. Het was zijn huis en zijn thuis en hij had hier veel warme banden, zowel met medecliënten als met het verplegend personeel. Bovendien hadden op deze manier ook de cliënten die niet meer mobiel genoeg zijn om naar de kerk te komen de kans afscheid te nemen." Hun initiatief werd erg gewaardeerd en door veel mensen bezocht. Hier kwam iedereen bij elkaar om samen voor elkaar te zorgen: cliënten, naasten en zorgprofessionals.