De Grachten Promenade: samen voor elkaar

Als naaste terug in de zorg

Sylvia en Rob zijn de dochter en schoonzoon van Gerrie. Zij woont sinds een half jaar op de Grachten Promenade. Sylvia: "Mijn moeder woonde zelfstandig, maar daar kwijnde ze helemaal weg. Ze was apathisch, zat uren voor zich uit te staren en at niet meer. Drinken ging ook slecht, soms niet meer dan één glas per dag. Ze is een aantal keer uitgedroogd bij de arts terechtgekomen. Vaak ging ze om 17.30 uur al naar bed. In de nacht ging ze dan spoken.

Het kon niet langer zo. We hebben de mogelijkheden met en voor haar besproken en kwamen uit bij de Grachten Promenade. Daar was ze niet blij mee trouwens, ze was echt boos op me. Maar ze is hier zó opgeknapt. De reuring doet haar goed. Ze eet veel beter en ze letten goed op haar vochtinname. Ik ben hier elke dag voor het ontbijt, dan zet ik alles klaar, ruim de vaatwasser uit en doe wat extra’s. Tomaatje, komkommertje. Eens in de maand haal ik lekker vis, haring en kibbeling. Ik heb vroeger in de zorg gewerkt dus nu als naaste kom ik weer thuis in de zorg. Heel vertrouwd.

Dit hele concept valt of staat met de bereidwilligheid van familie en verzorging/verpleging. Je ziet niet iedereen even vaak hier. Wel hebben we een app-groep, de een reageert vaker dan de ander. Sommigen komen even de was doen, of koken. Ik voel me er in elk geval goed bij om hier elke dag te zijn, ik vind het fijn om wat te kunnen doen voor mijn moeder en voor de anderen op de Grachten Promenade." Rob vult lachend aan: "Dat is ook de aard van het beestje, we zijn straks twee weken op vakantie en dan blijft het toch in haar hoofd. Hoe zou het op de Grachten Promenade zijn? De hele afdeling gaat haar aan het hart."

Soms lastig qua aanspraak

Op de Grachten Promenade wonen ouderen met een somatische en/of psychogeriatrische achtergrond samen. In deze combinatie kunnen ze elkaar helpen en versterken. Wat de een niet kan, kan de ander wel. Harry woont een maand of negen op de Grachten Promenade. Na een herseninfarct heeft hij elf weken op revalidatie gezeten. Een plek waar hij zich fijn voelde en goed aanspraak had. Op de Grachten Promenade vindt hij dit lastiger.

Harry: "Ik woon hier omdat ik nog steeds een verlamming heb. Ik heb therapie en ga langzaam vooruit. Maar ik kan niet zelf staan en in bed komen, of naar het toilet gaan. De verpleging is hier goed en qua eten kan ik ook alles goed regelen. Lekker een blikje vis of iets anders lekkers. Maar qua gezelligheid vind ik het moeilijk. Het is een gemengde afdeling en ik heb weinig aanspraak. Er wonen hier toch best wat mensen met dementie en daar kun je niet lekker mee over politiek bomen. De medewerkers zijn overigens heel hartelijk, daar kan ik niks van zeggen. En gelukkig kan ik wel eens een babbeltje maken met andere familieleden. Ik moet regelmatig denken aan het boek van Wilhelmina. 'Eenzaam maar niet alleen', zegt ze daarin. Dat herken ik wel. Ik hoop dat hier iemand komt wonen die, net als ik, houdt van een goed gesprek."

Cliënt als aanspreekpunt

Gerrie woont nu anderhalf jaar op de Grachten Promenade. Ze heeft het erg naar haar zin. Ze voelt zich thuis en helpt bij het wegwijs maken van nieuwe cliënten. Toen ze nog zelfstandig woonde was ze apathisch, ze at slecht en was erg afgevallen. Op de Grachten Promenade is ze helemaal opgebloeid.

Gerrie: "Ik ben Gerrie 1. Er woont nog een Gerrie hier (de moeder van Sylvia van hierboven, red.) en er komt er nog eentje bij binnenkort. Maar ik blijf Gerrie 1, ik was de eerste. Ik heb hier een vriendin, Jannie. Eens in de maand gaan we samen naar de bingo. We trokken gelijk naar elkaar toe hier. Alleen ’s avonds is het soms een beetje saai, dan gaat eigenlijk iedereen naar z’n kamer. Jannie ook, die mag graag lezen. Als ik érgens een hekel aan heb... Ik zet dan op mijn kamer de tv aan en ga een spelletje doen. Ik heb een lichte vorm van dementie, ik train mijn hersenen zoveel mogelijk.

Ik vind het hier heel fijn. Ik ben meestal het aanspreekpunt voor nieuwe mensen. Ik maak ze wegwijs: waar vind je koffie, kopjes, brood en messen. Mijn man komt elke dag 2,5 uur op bezoek. Hij is er tegen 9.00 uur en zet dan koffie voor iedereen. Soms ga ik met mijn scootmobiel naar hém toe, maar alleen als het mooi weer is hoor. De mensen zijn hier allemaal aardig, de familie die hier komt, maar ook de mensen die hier werken. En Lars is een lekker ding, die mag niet weg.” Medewerker Lars hoort het aan en lacht: "Ik ga binnenkort op vakantie, hoe moet dat nou?" Gerrie grinnikt: "Als je maar een souvenirtje meeneemt!"

Het beste van twee werelden

Christiaan was een sportieve zeventiger, toen hij eind 2023 een ongeluk kreeg tijdens het wielrennen. In het ziekenhuis bleek hij niet aangeboren hersenletsel (NAH) te hebben overgehouden aan het ongeval. Na een aantal maanden ziekenhuis en revalideren bij Klimmendaal, ging hij van liggend patiënt, naar rolstoel en krukken. Inmiddels is hij zover dat hij zelfs weer fietst. Hij woont nu sinds oktober 2023 bij de Grachten Promenade.

Sylvie, zijn vrouw, vertelt wat de Grachten Promenade betekent voor hen. "Christiaan heeft hard gewerkt om te komen waar hij nu staat. Zijn lichaam herstelde, maar toen merkten onze kinderen en ik pas wat NAH betekent. Het heeft goede kanten, zo is hij veel milder voor zichzelf geworden, maar ‘s nachts bleek hij aan het spoken te slaan. Onze zoons trokken op een gegeven moment de grens voor me, dagenlang niet slapen was geen optie. Ze zijn erg zuinig op me.

We gingen op zoek naar een plek waar Christiaan kon wonen. Ik heb zelf in de Lunette gewerkt op het kinderdagverblijf, dus ik kende de locatie goed. Bij de reguliere afdelingen zijn de wachtlijsten vrij lang. Maar hier was plek. Bij een rondleiding zagen we iemand met een pop, dat was even schrikken. Maar de blijdschap dat er plek was overheerste. De mensen zijn hier zo goed voor hem.

Ik ben en blijf zijn mantelzorger. Ik zorg dat hij een goed dagplan heeft met een goed ritme. Verder hebben we hier alle vrijheid. Elke ochtend ben ik hier om hem te helpen aankleden en douchen. Je kunt hier zo in en uit lopen, dat is fijn. We fietsen en wandelen elke dag, heel belangrijk. Hij is niet meer de sportieve man die hij voor zijn ongeluk was, maar we tellen onze zegeningen dat we dit allemaal kunnen doen. Ik ben een goede kok en eten vinden we erg belangrijk. Dus ik heb gezegd: zolang je kunt fietsen, eten we lekker thuis. En dus eten we elke dag samen en soms doet hij thuis een middagslaapje. Op deze manier is hij elke dag in zijn vertrouwde thuis; het beste van twee werelden noem ik dat. Wel hebben we in de Grachten Promenade zijn kamer eigen gemaakt. Hij heeft een leeshoek en een muziekhoek met zijn gitaar. Verder gaat hij naar groepstherapie en is regelmatig bij het Odensehuis, schilderen, tekenen, muziek. Dit past goed bij hem, hij was vroeger docent op de vrije school.

De groep voelt echt als een soort familie, inclusief de professionals. Je doet het toch allemaal samen. Christiaan is veel meer op zichzelf dan vroeger, maar als hij dan ineens besluit aan te sluiten bij de paasbrunch hang ik de vlag uit. We prijzen ons heel gelukkig met deze plek. En ik ben ook blij dat ik wat voor andere cliënten kan betekenen. Zo had een van hen een wens om voor te lezen aan kinderen. Nu werkte ik hier beneden natuurlijk bij het kinderdagverblijf. Ik ben dat gaan regelen en nu is hij voorleesopa. Hoe mooi is dat?"