‘Wat kan iemand wél?’

Je hoeft de nieuwsberichten maar te lezen of het gaat over zorgen en tekorten binnen de zorg. Als gevolg hiervan moeten ouderen meer zelf doen. “Waar jaren geleden vooral werd ingespeeld op wat iemand niet kan, is het tegenwoordig andersom”, legt Edith uit. “Vroeger werden mensen gedoucht, kregen kousen aan en dan was de volgende aan de beurt. Mensen wachtten tot wij kwamen en wij deden wat er van ons werd verwacht. Nu zijn we veel meer gericht op het vergroten van de zelfstandigheid van de klant. Op wat iemand wél kan.”

Trots

Volgens Edith heeft deze nieuwe manier van werken vaak een positieve uitwerking op de klant. “Mensen zijn trots als ze iets weer zelf kunnen. Ze kunnen hun eigen ritme bepalen en zijn minder afhankelijk. De huidige, maar ook de toekomstige ouderen, willen meer regie over hun leven.” 

Puzzelstukjes

Om de zelfredzaamheid te vergroten, is het belangrijk om dicht bij de klant te staan. “Als ik iemand onder de douche help, ben ik in gesprek. Als me dingen opvallen, benoem ik het. En ik vraag altijd hoe het met iemand gaat. ‘Leven zoals u wilt’, zo luidt de klantbelofte van Sensire. Wat maakt dat iemand zin heeft om op te staan? Of terugkijkt op een mooie dag ondanks beperkingen? Hier moet je het over hebben. Zorgverlening is een samenspel tussen professional en klant, samen leg je de puzzelstukjes. Alleen op deze manier kom je erachter wat er speelt en wat er nodig is.” 

Vertrouwen

De ene keer is dit een aanpassing in huis, een andere keer worden taken bij overbelaste mantelzorgers weggehaald of moet iemand uit huis worden geplaatst omdat ze zorg te zwaar is. “Een tijd geleden was ik betrokken bij een echtpaar waarvan de vrouw dementie had. Haar man was mantelzorger, hij deed alles voor zijn vrouw - tot het hem teveel werd en hij de hulp inriep van Sensire. “Tijdens de eerste kennismaking wilde de vrouw niets van me weten. Ik liet het zo, maar kwam wel terug. Beetje bij beetje won ik haar vertrouwen. Uiteindelijk kon ik haar helpen met douchen. Zo konden we haar man ontlasten in de zorg voor zijn vrouw.”

Last van schouders

“Werken in de zorg vraagt om geduld”, vervolgt Edith. “Mensen laten je niet altijd toe. Soms moet je wachten op een opening, voordat je stappen kunt ondernemen. Denk niet in onmogelijkheden, maar in mogelijkheden.” Dat betekent echter niet dat je in dit werk geen schrijnende situaties tegenkomt. “De vrouw met dementie ging verder achteruit. De zorg werd te intensief voor de man en samen besloten we dat ze moest worden opgenomen. Een moeilijke beslissing. Het klinkt misschien gek… maar haar man bloeide op. Er viel een last van zijn schouders; het zorgen en de eeuwige machtsstrijd braken hem op. Nu kon hij zijn rol als echtgenoot weer oppakken.”

Korte lijntjes

Het waarmaken van de klantbelofte vraagt ook om nauwe samenwerking tussen professionals onderling. Als verpleegkundige heeft Edith korte lijntjes met de wijkverpleegkundige, verzorgenden en andere professionals zoals de wondverpleegkundige of de ergotherapeut. “We doen het samen als team, dat gevoel heerst bij Sensire. Soms lopen we mee met elkaars diensten of zijn er vergaderingen met andere deskundigen, zo krijg je een mooie kruisbestuiving. En er wordt vanuit verschillende perspectieven gekeken naar de zorg die iemand nodig heeft. Door samen op te trekken vergroten we de deskundigheid.”

Wonderen

Daarnaast moet je als zorgprofessional voortdurend meegaan in de ontwikkelingen die er zijn. “Stilstaan is geen optie”, beaamt Edith. “Je moet meebewegen, veranderingen zullen er altijd zijn. En blijf het kleine zien: de lach op iemands gezicht of een kwetsbaar gesprek. Het gaat om wat er binnenin leeft, precies dít maakt het vak zo waardevol. Ook al neemt de druk op de zorg toe, ik zou nooit anders willen.”